Sherlock

Śledztwa, przesłuchania, podejrzenia, oskarżenia. Gry detektywistyczne to bardzo ciekawy odłam gier logicznych. Trzeba umieć skojarzyć fakty, odpowiednio zinterpretować dane. Szczypta przeczucia też czasem pomaga. Każdy zapewne rozegrał kiedyś partię Cluedo czy Scotlandyard. Duże plansza, sporo szukania poszlak oraz dowodów, długa rozgrywka – tak zapamiętałem te gry. Z resztą nie tylko te. Wystarczy popatrzeć na nowsze tytuły, takie jak Listy z Whitechapel czy Tajemnicze Domostwo. Jak więc udało się zmieścić pełnoprawne dochodzenie na 13 kartach i kartce za zasłonką? Na to pytanie postaramy się odpowiedzieć podczas analizy gry Sherlock wydawnictwa GRANNA.

Materiał dowodowy

W niewielkim pudełku mieszczą się:

• 4 zasłonki.
• 13 kart podejrzanych.
• bloczek arkuszy dochodzenia.
• instrukcja.

Każda karta reprezentuje jednego z podejrzanych. Są to postaci znane z kartek powieści detektywistycznych Doyle’a. Każda postać na do siebie przypisaną grupę symboli, wokół których krąży gra.

Kartki dochodzenia pozwalają graczom zapisywać informacje o posiadanych kartach i liczbie symboli przez siebie oraz wydedukowanych posiadaczy pozostałych. Kartki są dwustronne, więc każdą można wykorzystać na dwie gry. Informacje spisywane przez graczy chroni przed wścibskim wzrokiem pozostałych kartonowa zasłonka. Ma ona też drugą funkcję – przypomina jakie są możliwe akcje w grze.

Instrukcja jest niewielka, ale mieści wszystkie potrzebne informacje. Jedyne, czego zabrakło, to ołówki. Dlaczego tak częste jest niedodawanie chociażby jednego ołówka do gry, która wymaga notowania? Chyba w ruch pójdą ołówki kolekcjonowane po każdej wizycie w Ikei…

Jedna sprawa, wielu detektywów

Przygotowując grę należy (dla 3 i 4 graczy):

1. Przetasować talię podejrzanych i położyć jedną zakrytą kartę na środku stołu. Będzie to przestępca.
2. Pozostałe karty rozdać po równo na graczy. Karty są niejawne.
3. Każdemu z graczy dać po kartce dochodzenia i zasłonce.
4. Grę zaczyna ten, kto ostatnio czytał kryminał.

Gracz podczas swojego ruchu może wykonać jedną z następujących czynności procesowych:

• Śledztwo – gracz pyta pozostałych graczy czy posiadają w ogóle jeden z symboli na swoich kartach. Wszyscy muszą odpowiedzieć szczerze tak lub nie.
• Przesłuchanie – gracz pyta jednego z pozostałych graczy ile razy jeden z symboli występuje na jego kartach. Odpowiedź musi pokrywać się z prawdą.
• Oskarżenie – gracz mówi na głos kto jest przestępcą i w tajemnicy przed innymi podgląda kartę ze środka stołu. Jeśli zgadł, pokazuje kartę wszystkim i partia się kończy. Jeśli się pomylił, odkłada kartę zakrytą na środek stołu i odpada z partii. Nadal jednak musi odpowiadać na akcje przesłuchania i śledztw.

Przy grze dwuosobowej rozkłada się trzy zakryte karty na środku stołu – przestępcę i dwóch niesłusznie oskarżonych po jego lewej i prawej. Śledztwo działa w inny sposób – gracz kładzie jedną ze swoich kart odkrytą w miejsce jednego z niesłusznie oskarżonych. Akcja ta może zostać wykonana więc maksymalnie dwa razy na całą partię.

Jeśli podstawowy wariant się znudzi, instrukcja proponuje urozmaicenie w postaci ukrytej karty na ręce. Gracz układa karty w wybranej kolejności na ręku i podczas akcji przesłuchania oraz śledztwa nie bierze pod uwagę ostatniej karty. Na początku swojego ruchu przekłada ostatnią kartę na pierwsze miejsce na ręku.

Wyrok w imieniu Jej Królewskiej Mości

Przyzwyczajeni raczej do mozolnego pozyskiwania dowodów i przeciągającymi się śledztwami, rodem z polskiego wymiaru sprawiedliwości, byliśmy zaskoczeni szybkim przebiegiem partii. Uważne śledzenie pytań innych i zadanie odpowiedniego w dobrym momencie powodowały, że pojedyncza partia nie przekraczała 5 minut. Nie ma tu znaczenia liczba graczy, obojętnie czy gra się we dwójkę, trójkę czy czwórkę.

Prostota zasad, szybka rozgrywka i detektywistyczna tematyka pozwalają zgrać z osobami, które nie grywają na co dzień. Nie ma tu także wykluczenia przegranego z rozgrywki, gdyż musi nadal udzielać odpowiedzi w przesłuchaniu i śledztwie.

Wprowadzenie dwóch dodatkowych kart na środku stołu dla rozgrywki dwuosobowej idealnie uzupełnia lukę śledztwa, którego zasady w tym przypadku nie mają sensu.

Zasada rotacji kart na ręku spotkała się ze spornym przyjęciem. Dla jednych wprowadza zmienność wyników przesłuchań, taktykę w pierwszym ułożeniu i zwiększenie poziomu trudności rozgrywki, co powoduje większą satysfakcję przy znalezieniu sprawcy. Dla drugich niuans niepotrzebnie przedłużający rozgrywkę.

Podsumowanie

Nasza ocena w skali BGG: 7,5/10

Plusy:

• Szybko przyswajanie zasady gry
• Świetne przystosowanie zasad do rozgrywki dwuosobowej.
• Zmusza do pomyślenia.

Minusy:

• Taki sobie wariant zaawansowany.

Ciężko doszukać się w grze minusów. Przy małych grach ciężko o odcienie szarości.  W przypadku Sherlocka gra jest typowo biała. Nie oznacza to jednak, ze jest do gra wybitna.  Miała to być to minimalistyczna gra detektywistyczna do szybkiego rozegrania i to się udało wykonać. Nie jest to tytuł wybitny i wciskający w fotel, dla osób wymagających ciągłego napięcia przy długiej posiadówce z innowacyjną mechaniką w tle są inne gry. Sherlock sprawdzi się na pewno jako szybka gra zarówno we dwoje jak i w cztery osoby, przerwa pomiędzy większymi tytułami lub mały prezent dla fana kryminałów.